Poezja

the bad seed*

A może macie jakichś swoich ulubionych poetów? Ja z polskich lubię Stachurę na przykład. I Baczyńskiego też bardzo. A z zagranicznych jakichś to nie wiem... Chyba Poe...

miss destruction

W sumie powiem Ci ze chyba nie mam. Zazwyczaj podoba mi się tylko kilka utworów i nie odczuwam jakiejś głębszej fascynacji twórczością Razz

the bad seed*

Ja też poetami się specjalnie nie fascynuję jakoś głębiej. A to dość dziwne, bo mam bardzo romantyczną, melancholijną w sumie naturę... Pewnie dlatego najbardziej podobają mi się wiersze właśnie romantyków, a jeżeli nie romantyków to poetów którzy piszą o cierpieniu, niespełnionej miłości, śmierci itp, tak jak właśnie Stachura czy Baczyński. Szczególnie Baczyński. Faceci piszący o miłości są niesamowici. FACECI PISZĄCY O UCZUCIACH!

Właśnie mi się przypomniało, że bardzo, bardzo podobały mi się "Dziady" Mickiewicza. Zresztą "Kordian" Słowackiego też. Kurde, muszę sobie poszukać jakichś wierszy romantycznych i poczytać żeby się trochę odchamić.

miss destruction

Hehe, odchamiaj się. Mnie też się "Dziady" bardzo podobały Very Happy

the bad seed*

Aha, no i jeszcze lubię oczywiście dekadentów i nihilistów rzecz jasna. Taki na przykład Charles Baudelaire, i inni "poeci przeklęci". Ciekawe miał poglądy, kilka cytatów:

"Największym podstępem szatana jest wmówienie ludziom, że nie istnieje".

"W miłości irytujące jest to, że jest ona zbrodnią, wymagającą wspólnika".

"Miłość bardzo przypomina torturę albo zabieg chirurgiczny.(...) Ona albo on będzie wykonawcą, czy katem; drugie pacjentem, albo ofiarą".

W ogóle to w pełni zgadzam się z tezą, że "I love you = prelude to tragedy". I że miłość to cierpienie. Ale nie bezsensowne. Myślę, że ono ma sens. Może nawet jest sensem miłości. Cierpienie dla drugiej osoby jest czymś pięknym, jest miernikiem tego, jak bardzo jesteśmy w stanie kochać i oddać tej drugiej osobie siebie. A cierpienie przez drugą osobę pozwala na odradzanie się naszych dusz, odnajdywanie nowych sensów. Tak czy owak, cierpienie i miłość to niemalże synonimy.

O kurde, mi się zebrało na przemyślenia xD

miss destruction

No i co, fajne masz przemyślenia Wink

Przypomniałaś mi że z poezji (a propo 'poete maudit' lubię moją imienniczkę, Sylvie Plath Very Happy

the bad seed*

A wiesz, nigdy jej nie czytałam xD

Łał, masz na imię Sylwia??? Very Happy

Hehe. Jakoś tak... Nie znałam Twojego imienia wtf

miss destruction

Przeczytaj coś, a nóż Ci się spodoba. Tak, tak mam na imię x] Very Happy

vvitchy

Sylvia Plath, bożyszcze feministek ;s

Dołączył: 22 Mar 2011 Posty: 144 Przeczytał: 0 tematów

Ogólnie rzecz biorąc, to poezja mało mnie kręci, ale ostatnio omawialiśmy "Padlinę" Badelaire'a i teraz chcę kupić "Kwiaty zła".
Myślę, że w ogóle pasowałoby się jakoś bardziej zainteresować poezją/literaturą... Roll

cool baby

the bad seed*

Nie wiem jaka Sylvia była prywatnie, ale jeżeli chodzi o to, co pisała, to moim zdaniem feministką była. Choć o wiele więcej od Sylvii z feminizmem ma wspólnego Virginia Woolf, IMO.

Zresztą... Feminizm to taki trochę worek różności, do którego czasem wpycha się stanowczo za dużo.

cool baby

no właśnie Very Happy

zgadzam się. niemalże wszystkie kobiety piszące się zalicza do nurtu feministycznego co jest moim zdaniem nieporozumieniem!

a Sylvia zawsze mi się wydawała taką troche ofiarą przy mężu, żadna feministka nie pozwoliła by sobie na takie traktowanie. myśle, że dlatego ona jest taka wywyższona przez feministki, właśnie przez to, że padła ofiarą dawnego systemu wartości w którym nie było miejsca dla kobiet samotnych.

oczywiście piszę o życiu prywatnym Plath, bo poezję czytałam i bardzo lubię. Love

w tym akurat była jej siła.