Courtney Love, Riot Grrrls i Wiele Oblicz Seksizmu

lotta love

Mam dla was niespodziankę. Very Happy

Przetłumaczyłam dla was artykuł. Jest to jedna z fajniejszych i konkretniejszych rzeczy, która została napisana o Courtney. Nie jest artykuł jedynie o niej, ale także o społeczno-kulturowym wizerunku kobiety i o tym, jak jest on nadszarpnięty przez tradycyjne, patriarchalne poglądy. I jak to może zniszczyć życie inteligentnej, ambitnej kobiety. Jest też trochę o Riot Grrrl. Czyli o wszystkim co lubimy.

Jc to piszcie jeśli coś jest brzydko przetłumaczone albo zauważyłyście błędy.
Dyskusja mile widziana.

I enjoy your pretty power. Evil

Courtney Love, Riot Grrrls i Wiele Oblicz Seksizmu.

W kulturze popularnej jest tylko kilka więcej osób dzielących mocniej i bardziej sprzecznych niż Courtney Love.
Courtney funkcjonuje w zmaganiach między konformizmem, a rebelią. Jest gwiazdą rocka w zdominowanym przez mężczyzn gatunku muzycznym, a mimo to jest odrzucana przez jej koleżanki z branży przez nie stosowanie się do zasad ich drobiazgowej marki feminizmu. Nawet w subkulturze skupiającej się na celebrowaniu bycia outsiderem ,nie ma dla Courtney miejsca. Ponadto Courtney zawsze będzie postrzegana jako przypis do biografii najbardziej znanego rockowego towaru eksportowego z Seattle – Kurta Cobaina. To seksistowskie założenie, że kobieca gwiazda rocka nie może autentycznie istnieć w granicach tych paradoksów, ukształtowało jej karierę i jej życie. Wieczny chór odrzucenia był pożywką jej apetytu ku autodestrukcji i sprawił, że jej persona jest postrzegana w kontekście wiecznie walczącego i zwariowanego nałogowca. Jednak odnośnie jej chodzi o coś więcej, ale prościej jest zachować status quo, kiedy jest postrzegana w ten właśnie sposób.

Courtney Love na zawsze będzie definiowana przez jej związek z Kurtem Cobainem. Łatwiej jest ją zrozumieć jako zasmuconą, rozszalałą wdowę, niż jako muzyka z niezależnym urokiem. Za cytatem z artykułu Murphy’ego, zespół Courtney Love – Hole, wydał swój debiut zanim Courtney poznała Kurta Cobaina i w rzeczywistości sprzedał się lepiej, niż debiut Nirvany (140). Courtney była zdefiniowaną artystką, której zdarzyło zakochać się w osobie, która miała zostać największą ówczesną gwiazdą rocka na świecie. Media wymalowały obraz Courtney jako korzystającej ze sławy Cobaina i wszystkie zasługi za jej dalszy sukces przyznały jemu.
Powodem dla którego Love jest częścią historii feministek jest to, że potrafi manipulować swoją postacią w świadomości publicznej, pomimo swoich relacji z Cobainem. Wbrew stawianym jej oskarżeniom, jest odpowiedzialna za swoją karierę. Nikt nie mówi jej co ma robić. Jest ambitną kobietą, która chciała być znana i stała się znana. To jest, aktualnie, walka w wojnie nie do wygrania, ponieważ „okazałoby się, że kobiety mają możliwość odnieść sukces tylko wtedy, jeśli jest on przekazany przed jakąś większą siłę, taką jak mąż”. Love ma możliwość bycia sławną, jednak tylko dzięki relacjom z Cobainem, a nie we własnym zakresie. Wszystkie argumenty przeciw tej tezie sugerują, że sława nie powinna być celem, za to sztuka powinna być. Nie ma miejsca na komercjalną sztukę w obrębie naszych współczesnych oczekiwań wobec kobiety.
Nawet niektórzy obserwatorzy przyznali, że ich zainteresowania związane z Courtney Love są wzmocnione dzięki jej małżeństwu z Kurtem Cobainem. W kontekście „bolesnej wdowy o złamanym sercu, Love była zastraszająco tragiczną postacią, niezwykle artystyczną i nieugięcie autodestrukcyjną” i było to akceptowalne. Love była tym wszystkim zanim jeszcze spotkała męża. Jakkolwiek, jeśli przyznaje że była rozgniewana z powodów bezpośrednio związanych z jej przeżyciami jako kobiety, jest to traktowane jako sprawy nie do załatwiania publicznie. Żona, która nie jest w stanie funkcjonować bez jej męża jest łatwo przyswajalną rolą, którą przypisuje się kobiecie, ale kobieta radząca sobie ze swoimi problemami, już taką rolą najwyraźniej nie jest.
To jest jedna z kolejnych sprzeczności Love. Jest karana i ośmieszana w mediach za bycie „nie mającą talentu, krwiożerczą, żądającą medialnego rozgłosu suką”, ponieważ krytycy mylą aspiracje do bycia taką. Skoro tak bardzo chce tej sławy, nie potrafią oni zobaczyć w jaki sposób Courtney faktycznie może na nią zasługiwać i przyjąć to zachowanie jako wadę. Może istnieje dywersyjna (buntownicza) i pozytywna intencja wyjaśniająca jej żądze osiągnięcia mainstreamowej popularności.
Courtney objawiła się jako rockowa gwiazda z subkultury Riot Grrrl, subkultury, która w ogóle nie zakładała posiadanie takich gwiazd. Courtney sama powiedziała, że „nie była dopuszczona do bycia grungem… nigdy nie była dopuszczona do bycia Riot Grrrl… te dziewczyny nienawidziły mnie, ponieważ mój feminizm miał dziwną jakość w porównaniu do nich”. Jej późniejsze decyzje odnośnie kariery były oparte na „riot grrrlowym odmówieniu akceptacji jej i sukcesów innych kobiet rocka”. Jeśli nie mogła do nich dołączyć, postanowiła je zlać. Dopiero po tym, jak ruch Riot Grrrl został upubliczniony, okazało się, że jest pseudo burzycielski. Nowe kobiety przedstawiały siebie jako wkurzone, „ i stereotypowo kobiece w aparycji, co pozwoliło im na bycie złym bez bycia groźnym”. Zatem ta nowa muzyka była ograniczona z własnej inicjatywy. Muzyka Hole jest umiejscowiona gdzieś między ostrą stylistyką indie i stylistyką mainstreamowego popu.

Love chciała pisać popowe piosenki próbując aby były buntownicze. Tak czy inaczej, ten ruch był zbudowany na „feministycznym kulturalnym kapitale [i to jest to co] pozwoliło wybić się temu jako gatunkowi”. To jest w rzeczy samej pochodna punka w swojej stylistyce. W gatunku który optuje „odrzucenie korporacyjnej produkcji”, Courtney Love realizując swój własny firmowy styl pop rockowych dźwięków jest potępiana. Rola kobiet w muzyce jest raczej delikatnie melodyjna i bezpieczna lub wystrzegająca się tych samych dźwięków. Wyborem Courtney było dostrojenie się do obydwu ideałów i w punkowym stylu zignorowała te wybory, decydując się na tworzenie muzyki, która jest zarówno melodyjna, jak i ostra i bezkompromisowa.
Napisała o tym całą piosenkę o nazwie “Rock Star” w której „odrzuca ortodoksję która wypełnia… scenę Riot Grrrl”. Piosenka opowiada o tym jak w kontekście tym owa scena stała się kolejną ze scen restrykcji. Nie była ona progresywna, a nawet powstrzymywała od artystycznego rozwoju. Riot Grrrl w tym sensie stało się medialnym żartem i straciło wiele ze swojej siły. Zasadniczo zostało sklasyfikowane jako niezliczona ilość dziewczęcych zespołów robiących dużo krzyku. Courtney odrzuciła bycie częścią tego dusznego ruchu i chciała być tak wielka, jak wielkie były zespoły napędzane przez facetów, co oczywiście prowadziło do wyobrażenia o bardziej komercyjnej muzyce.
Love była „uczniem” historii muzyki I chciała być taka, jak te wielkie zespoły rockowe wśród których dorastała. Nie preferowała szkoły myślenia, która łączyła komercyjny sukces z pojęciem „sprzedania się”. Riot Grrrl myślały odwrotnie, że jeśli zespół stworzył „piosenkę która miała potencjał dla komercyjnego sukcesu, miało to służyć pogodzeniu artystycznej uczciwości (zespołu)”. Jest to słusznie uważane za absurd przez Love, której drugi album, Live Through This „był produktem o wiele bardziej wprawionego i zgranego zespołu”. Nie ma sposobu aby rozwój artystyczny miał pójść na kompromis z integralnością”. Według logiki Riot Grrrl, zespół powinien udawać, że nie umie grać na swoich instrumentach by podtrzymać swoją autentyczność. Jest to absurdalne stwierdzenie i robienie czegoś takiego mogłoby wtłoczyć kobiety w stereotyp, który sugeruje, że dziewczyny nie są zdolne.

[nie umiałam tego zrozumiale przetłumaczyć, ale chyba wiecie o co chodzi. Riot Grrrl kiedy nawet już tworzyły piosenkę o popowym charakterze, uznawały to za przyczynek do dyskusji o tym co naprawdę chcą grać i czy pozostają lojalne wobec tej subkultury i swoich zasad. Przez to stały nieco w miejscu, kiedy to Hole zmienił charakter na bardziej piosenkowy i melodyjny, co nie miało nic wspólnego z odrzuceniem zasad. Po prostu tworzyli swoje własne.]

Kiedy muzyka faktycznie stała się melodyjna, kiedy nie odzwierciedlała tego co było wcześniej, Courtney stworzyła coraz więcej wyrazistych rzeczy. Bezpośrednią reakcją było to, że musiał to napisać jej mąż, Cobain. Nie była to w rzeczy samej myśl, że Courtney mogła być pod wpływem i jednocześnie wpływać na twórczość jej męża. W oczach mediów, była to szansa na poniżenie zdolności Love i zadeklarowania, po raz kolejny, geniuszu Cobaina.

Media lubią także umiejscawiać kobiety muzyków, tak jak to robią ze wszystkimi kobietami w mediach, jako te, które bezpośrednio rywalizują ze swoimi koleżankami po fachu. Malują brzydki obraz, który wplątuje je w waśnie między sobą nawzajem. Jeśli kobiety mogą być ukazane jako będące „w sporach to po to by wyśmiać i odrzucić opinie samych zainteresowanych konfliktem”. To nie tak, ze kobiety zawsze się zgadzają, ale że jakakolwiek niezgoda jest rozdmuchiwana poza proporcje w celu zdyskredytowania kobiet. Nie jest jasne w jaki sposób to je kompromituje, ponieważ muzycy-mężczyźni brali udział w publicznych waśniach w prasie przez dekady. Ich wiarygodność także nie jest oparta na byciu miłym. Ukazuje to tylko jak nieodłącznym elementem w muzyce popularnej jest seksizm. Niechętnie akceptujemy silne kobiety z opiniami i nieuprzejmą naturą. Love była całkowicie wylewna przez cały czas trwania jej kariery i doprowadziło ją to do bycia określaną jako szaloną albo nieinteligentną. Powinno być miejsce zarówno na sprzeczki jak i na wsparcie. Naturą sztuki jest to, by nie zgadzać się z innymi sposobami jej postrzegania, ale musi być rozpoznawalne czy w ogóle uważamy feminizm za wartościowy, aby w swoich wszystkich artystycznych odsłonach był równy i ważny.
Nasza kultura potrzebuje by kobiety sprzeciwiały się w sposoby, które są bezpieczne. Od Love oczekuje się, by była piękna, aby jej przesłanie było usłyszane. Dzieje się tak ponieważ „istnieje dominujące założenie, że tylko atrakcyjne warte jest uwagi i jednoczesna odmowa by przyznać, że piękne kobiety potrafią” być feministkami. Courtney Love udowadnia, że możesz dbać o to jak wyglądasz i być feministką. Jej wizerunek jest jedynie narzędziem by przedstawić swoje ideały dla jej publiczności. Kultywowanie wyglądu bardziej niż pozwalanie by istniał naturalnie, pozostaje feministkom, kiedy motywacje pochodzą z wnętrza bardziej niż z zewnętrznych źródeł.

Courtney mogła być doprowadzona do swojego permanentnie niestabilnego stanu poprzez ciągłe kwestionowanie jej prawa, nawet robienia muzyki. Love nie miała formalnych praktyk jako muzyk i nie pisze każdej nuty swoich piosenek. Muzycy mężczyźni robią to samo, ale większość utrzymuje swoje zasługi. Nie każdy muzyk jest wirtuozem, ale kobiety otrzymują więcej krytyki za ten sam artystyczny mankament.

Wiarygodność Courtney Love była kwestionowana jeszcze bardziej, kiedy na jakiś czas zostawiła muzykę aby zostać aktorką Hollywood. Ludzie nie potrafili zobaczyć związku między piosenkami rockowymi, które były stworzone by być głosem klasy pracującej, napisanymi przez kogoś, kto uwierzył w szaleństwo, jakim jest Hollywood. Dla Love była to „odmowa na bycie pod kontrolą swojego niesławnego wizerunku punkowej pin-up girl”. Courtney wciąż tworzyła z perspektywy outsidera. Przyznała, że nigdy nie czuła, że ma swoje miejsce w tłumie. W tym sensie, była bardziej przewrotna niż za jaką ją uważano. Już nie komentowała z zewnątrz, ale z uprzywilejowanego podestu. W końcu, była outsiderem wewnątrz siebie.

Courtney potęguje swój wizerunek przez robienie tego, co dla Riot Grrrl zdaje się jakby komformistyczne. Jej „fizyczna transformacja demonstruje zdyscyplinowaną mobilizacje powierzchni ciała. Świadomie zatruwa swój wygląd aby zapewnić samej sobie bardziej ekonomiczną siłę”. Nie było to wyrzeczenie, ale rodzaj przebrania się w celu zwiększenia ilości swoich odbiorców. Jej przekaz dotyczący transformacji i ponownego narodzenia był spersonifikowany i nagle poczuła, że może dotrzeć do młodych nastoletnich dziewczyn i faktycznie coś zmienić. Decyzja, by tworzyć coraz bardziej popularną, komercjalną muzykę wcale nie była przypadkowa.
W odróżnieniu od jej rówieśników, Love dostrzegała hegemoniczną siłę trwania w sukcesie komercyjnym nie w kwestiach konformizmu, ale w zmuszaniu innych do kroczenia za nią. Zamiast istnienia jako subkultura w opozycji do mainstreamu, chciała przejąć mainstream z Hole. Chciała uchwycić piękno i przeanalizować je z perspektywy kogoś, kto był stworzony pięknym nie z udziałem natury, a przez wykorzystanie różnych kosmetycznych zabiegów. Wydaje się, ze jej nadzieją było, że znaczenia treści, stworzonych przez większość ludzi, „mogą być rozbite, prowokujące, wykraczające ponad zasady i że opór wobec grup dominujących nie może być zawsze lekkomyślnie odrzucony lub automatycznie wcielany”. Miała nadzieje, że będzie mogła zmienić istniejącą percepcję rocka i tego kim gwiazda rocka jest.

Ta wersja wcielania marki feminizmu I punk rocka stworzonej przez Love nie służy by złagodzić jej wizerunek. Sprawia to po prostu, że jej gniewna poza staje się bardziej zamaskowana. Pracuje ona teraz w granicach systemu by zmienić ten system. Jej popularność otworzyła jej drogę do promowania innych spraw i karierowych aspiracji, bez której nie byłaby w stanie tego robić. Przyjęło się że kobiety są oceniane jako bardziej negatywnie oportunistyczne niż mężczyźni, kiedy to ich cele są najczęściej takie same.

Kurt Cobain jest powszechnie uważany za geniusza, nawet jeśli jego zespół Nirvana był jednym z najbardziej popularnych zespołów tylko w pewnym momencie. Kluczem do jego sukcesu jako mainstreamowego artysty było otwarte odrzucenie tego sukcesu. Pomimo tego, że jego zespół był bezgranicznie popularny i „Kurt wiedział że korporacyjny rock ssie, wiedział że został wciągnięty i nienawidził siebie za trwanie w tym”. Courtney Love nie miała tego samego luksusu, ponieważ jest kobietą i jest świadoma siły mainstreamu. Nie będzie udawała że nie chce sukcesu i wszystkich wzlotów i upadków, które przynosi.
W celu promowania premiery albumu Hole „Nobody’s Daughter” w 2010 roku, Love „wystąpiła na The Oxford Union, gdzie najwyraźniej zachwyciła zebranych studentów swoją wiedzą o Szekspirze i Mozarcie”. Love nie zdobywa żadnego uznania za swoją inteligencję, ponieważ jest dosyć niepoprawna. Problemem jest to, że nie brak jej pomysłów, ale za dużo z nich chce wyskoczyć z jej głowy na raz. Jesteśmy dosyć bezproblemowo nastawieni do idei męskiego szaleńczego geniuszu, ale wolimy by nasze inteligentne kobiety były łatwostrawne, zrównoważone i opanowane. Courtney Love nie jest.
Może jest to związane z jej seksualnością, ale prawdopodobnie ma to związek z jej życiem, które poświęciła dla gonienia za mainstreamem. Obsesja związana z autentycznością prawdopodobnie przyczyniła się do zakończenia życia jej męża i sprowokowała „autodestrukcję Nirvany”. Z pierwszej ręki widziała jaką nieistotną rzeczą jest debatowanie o tym „co muzyka komercyjna ma do czynienia z autentycznością”, zwłaszcza w kontekście brania odpowiedzialności za swoje życie. Widziała, choć po napadzie autodestrukcji, ze sława kierująca jej życiem warta była osiągnięcia. Mogła być ona korzystna dla niej samej i miała potencjał by służyć większemu celowi społecznemu. Mogła wpływać na młode dziewczyny w sposób, w jaki sama marzyła, aby być uratowaną.
Aby sprzedać tę przyjazną komercji muzykę, musiała wyglądać przyzwoicie. Ludzie, którzy chcą słuchać mainstreamowej muzyki, także chcą być mainstreamowi. Brzydkie dziewczyny nie są dopuszczane do funkcjonowania w mainstreamie. Love głęboko wierzy, że medium to przesłanie i że to ona jest medium. Jest ona narzędziem dla przesłania, które przekazuje jej muzyka i „umieszcza operacje plastyczną w ramach sfery komercyjnej niezbędności”. Jest to po prostu wymaganie jej pracy, tak jak uniform, ale na większą i bardziej trwałą skalę.
Media mogą sprawić że wszyscy uwierzą że Love ostatecznie poniesie porażkę i zostanie na marginesie historii kultury popowej. To nawet nie jest przypadek, jako ze kontynuuje ona swoją ewolucję i mierzenie się ze swoimi demonami, czasami dosyć publicznie. Najbardziej wyjątkowe, „jej wystąpienie u Lettermana w 2004 roku daje jasno do zrozumienia, że Love… będzie kontynuowała upadanie znowu i znowu” tak jak my wszyscy robimy to od czasu do czasu. Nikt nie dyskutuje nad tym, że ma ona swoje demony, za większość których to my jesteśmy odpowiedzialni. Egzekwujemy wobec niej niemożliwe patriarchalne role, których nie umie spełnić. Tak czy inaczej, nadal ma ona ten „moment powrotu, na który zawsze możemy liczyć, który udowadnia, że gwiazda nie implodowała (wybuchła do wewnątrz=załamała się) ale… kontynuuje promieniowanie czystą luminacją (czyli bycie zajebistą <3)”. Courtney jest tym, czym ją stworzyliśmy. Czasami delikatna, a kiedy indziej silna.
Mówi się, że po wyłonieniu się i wypaleniu ruchu Riot Grrrl i jakikolwiek czas w świetle mainstreamu posiadała Courtney Love, wyłoniła się bezpieczniejsza wersja kobiecego rocka. Alanis Morisette wywołała nową erę kobiecego rocka i z jej koleżankami „uformowała przyjazną markę dla mediów, co pozwoliło im być wkurzonymi, ale wciąż dobrze recenzowanymi”. Courtney Love nie jest osobowością, która lubi stwarzać cokolwiek sprzyjające sobie. Wskutek niezliczonej ilości powodów, Love „utraciła legalną opiekę nad jej córką” i przeszła przez szereg niekończących się problemów finansowych, ciągnących się od czasu jej narkotykowych ekscesów, ale kto spośród nas jest idealny?

Love jest dynamiczną jednostką i ciągiem paradoksów, dlatego że jest całkowicie spełnionym człowiekiem, z wadami i wszystkim innym. Braliśmy udział we wzniecaniu jej autodestrukcji przez stworzenie z niej społecznego pariasa za bycie ambitną i głośną. Twierdzi, że „nie lubi być nielubiana. Zawsze byłam popularną laską. Mam dobre umiejętności społeczne. Czasami jestem dosyć dziwaczna… ale bycie kozłem ofiarnym było dla mnie czymś nowym”. Chce być włączona do definicji kobiecości i tego, czym powinna być kobieta, ale nie chce być cicha, a nawet nie powinna być. Wszystko czego chce, to aby kobiety były akceptowane na ich własnych warunkach, bez względu na to, jak niedoskonałe bywają. Nic nie brzmi bardziej feministycznie niż to, co wyznaje Courtney Love.

[link widoczny dla zalogowanych]

turpentine

Chociaż na razie nie mam siły tego czytać, dzięki :*

cool baby

a ja już przeczytałam i jestem pod wrażeniem. Very Happy

wielkie dzięki burleska, że Ci się chciało. wiem ile jest roboty z tłumaczeniami i pisaniem tego wszystkiego, bo też nieraz pisałam na forum tego typu rzeczy.

co błędów to widzę ''gdzieś między ostrą stylistyką Indie'' - indie chyba powinno być z małej litery. oraz takie coś mi sie rzuciło "W ochach mediów była to szansa na poniżenie zdolności Love" - i tak sobie pomyślałam, że w oczach czy może w uszach?

hm... tyle jest kobiet z gitarami, które grają rocka , sa brzydsze od Courtney , niektóre piekniejsze, zdolniejsze i te mniej zdolne... a jednak ludzie uwzięli się właśnie na tą naszą Courtney. czemu tak się stało? obawiam się, że chyba przez związek z Cobainem. przez te ciągłe porównania do niego itd. ach, gdyby Courtney była od tego wolna, może jej życie potoczyłoby sie inaczej. ale jest jak jest i nie można całego życia zwalać na jeden błąd z przeszłości. zresztą... jaki błąd? że zakochała się w Kurcie i chciała z nim być, założyć rodzinę? to taka tragiczna historia miłosna, trochę jak z Szekspira wzięta albo antycznego dramatu. i tak i tak pewnie nie byłaby szczęśliwa. musiała być z Kurtem, byli sobie pisani. a jednak to ją zniszczyło...

a tak w ogóle to... to wszystko przez to, że ludzie są GUPI. gdyby byli mądrzy, tak jak my, nie było by żadnego problemu z Courtney. xD

lotta love

vvitchy

Dzieki za tlumaczenie. Smile

Najbardziej przykulo moja uwage zdanie - ktore uwazam zreszta za streszczajace swietnie caly artykul - "Problemem jest to, że nie brak jej pomysłów, ale za dużo z nich chce wyskoczyć z jej głowy na raz. Jesteśmy dosyć bezproblemowo nastawieni do idei męskiego szaleńczego geniuszu, ale wolimy by nasze inteligentne kobiety były łatwostrawne, zrównoważone i opanowane. Courtney Love nie jest." W tym sensie Courtney jest feministka i za to ja szanuje, podziwiam. Obala stereotyp. Spodobalby sie ten artykul na moim seminarium magisterskim, tam sobie gadamy o feminizmie, o kobiecych rolach, gender, o calym syfie i nie syfie...